او در اکثر کاریکاتورهایش کودکی را به تصویر می‌کشد که پشت به مخاطب، وقایع درون کاریکاتور را نظاره می‌کند؛ کودکی فقیر و ژنده پوش که خود ناجی العلی آن را ترجمانی از کودکی خود می داند. حضور این شخصیت خردسال که نامش «حنظله» است در این کایکاتورها، نه حضوری بی‌طرفانه و نه حضوری رمانتیک که حضور به مثابه یک داور است با اسمی طعنه­‌آمیز و در اصل نام میوه­‌ای تلخ. این کودک عینکی است که مخاطب را از پشت چشمان کودک با سوژه­ کاریکاتور مواجه می‌کند. ناظری که در اتفاقاتی که می‌افتد نقشی ندارد ولی بیش­ترین آسیب را نیز او می‌بیند؛ کودکی که قربانی دعوای بزرگان بر سر متاع قدرت می‌شود. ناجی العلی با این نگاه کودکانه به شکلی عینی سیاست را به داخل خانه‌های مردم می‌برد، فارغ از تحلیل‌های عجیب و غریبی که سیاست‌مداران در توجیه خود یا تکفیر مخالفان به کار می‌برند. گویاترین عبارات درباره­ این شخصیت کارتونی که در عربی به میوه‌ای تلخ گفته می‌شود، جملات خود اوست: «من در کاراکتر حنظله بچگی‌های خودم را نشان داده‌ام، او همان سنی را دارد که من وقتی فلسطین را ترک کردم داشتم و همان حسی را که من داشتم. با این که ۳۵ سال از آن تاریخ می گذرد، اما من همه­ جزئیات آن روز را دقیقاً به خاطر دارم. کاراکتر حنظله شکل و شمایل مقدسی دارد که از روح من وقتی کسل می‌شوم یا وظیفه ام را از یاد می‌برم محافظت می‌کند. این بچه به من یادآوری می‌کند که از کجا آمده‌ام و نمی‌گذارد اشتباه کنم»